نقش رسانه ها و سینما در شستشوی مغزی جامعه و جا انداختن جنگ های بی پایان

طبق اعلام موسسه تحقیقات صلح بین الملل استکهلم، آمریکا همچنان بالاترین هزینه های نظامی را به نسبت تمام کشورهای جهان داراست. در سال 2017 آمریکا بیشتر از مجموع 7 کشوری که بعد از آمریکا دارای بیشترین هزینه های نظامی هستند، درزمینه نظامی هزینه کرده است. این رقم 610 میلیارد دلاری شامل  هزینه های مخفی مربوط به مجموعه نظامی/امنیتی صنعتی که شایعات گسترده ای درمورد آنها وجود دارد نمی شود، رقمی که برآورد می شود 200 میلیارد دلار دیگر را به این رقم اضافه کند. هزینه هایی که هیچ کاری، مطلقا هیچ کاری در جهت حفاظت از منافع ما انجام نمی دهند. بسیاری انتظار دارند که تا سال 2020  کنگره بودجه ای نزدیک به سالانه یک تریلیون دلار را برای آنها به تصویب برساند!
در این میان رسانه ها بخش حساسی از راهبرد آنها را تشکیل می دهند که شامل انواع و اقسام رسانه ها می شوند. به خصوص شبکه های اجتماعی  که خود موضوع تحقیقی جداگانه به شمار می رود و نگارش درباره آن را به دیگران می سپارم. دلیل نوشتن این مطلب این بود که با به دست دادن نمونه ای به موقع به خواننده درباره نفوذ پنتاگون بر هالیوود و اشاره به دیگر واقعیت های مربوط به طرز رفتار ما با کهنه سربازانمان که ظاهرا از جامعه مخفی نگه داشته شده، پنجره تازه ای را مقابل خوانندگان بگشایم.
مجموعه نظامی/ امنیتی صنعتی، سابقه ای دیرینه در مقابله با فیلم هایی دارد که درچهارچوب معیارهای آن قرار نمی گیرند و سربازان و جنگ های آمریکایی را در موقعیت های ناخوشایندی به تصویر می کشند.
واقعیت این است که آمریکا و نایبان آن همین حالا در سال 2018 در 76، بله در 76 جنگ درگوشه و کنار جهان درگیر هستند. یک واقعیت تکان دهنده دیگر این است که نیروهای نظامی آمریکایی از زمان جنگ جهانی دوم به این سو، مستقیما مسئول دست کم مرگ 15 میلیون نفر هستند.  (رقم 76 جنگ  را به نقل از سیمور هرش در گفتگویی که ماه گذشته با امی گودمن داشت برگرفته ام.)
این جنگ ها شامل قربانیان جنگ های کره و ویتنام و همچنین تلفات کامبوج و لائوس می شود. دو جنگ عراق و افغانستان به تنهایی به مرگ بیش از 3 میلیون نفر انجامیده است. بیایید ننگ هزاران  مجروح و کشته ای را که همین الان بی هیچ دلیلی توسط متحد آمریکا، عربستان سعودی دریمن جانشان را از دست می دهند نیز از یاد نبریم.
در سایر جنگ های نیابتی گذشته و حال آمریکا 10 میلیون نفر دیگر جان خود را از دست داده اند، بعلاوه  مرگ و میرهای واقع در کشورهایی چون آنگولا، جمهوری کنگو، تیمور شرقی، گوآتمالا، اندونزی، پاکستان، نیکاراگوئه، السالوادور، لیبی، سوریه و سودان. این ها تعدادی از کشورهایی هستند که آمریکا مستقیم یاغیر مستقیم مسئول مرگ، آشوب و ویرانی در آنهاست.
به نظر می رسد که جامعه خوابزده آمریکا از این ارقام بی خبر است و حتی در مورد جنگ های نیابتی که آمریکا از آنها حمایت می کند نیز چیز زیادی نمی داند. رسانه های جریان اصلی به خصوص عواملی هستند که بابت این موضوع باید قدردان آنها باشیم!
جامعه آمریکا چگونه شستشوی مغزی شده است؟
آنها چگونه  تبلیغات جنگی خود را پیش می برند؟
سازمان های دولتی آمریکا در طول سال ها، در پشت صحنه  تقریبا تمام فیلم های پرحادثه بزرگ و هزاران سریال تلویزیونی نقش داشته اند؛ فیلم ها و سریال هایی چون 24، هوملند، ماموریت غیرممکن، جنگ چارلی ویلسون و حتی ملاقات با والدین.
تاثرانگیزترین و بجاترین نمونه ای که از این نظر به ذهن من می رسد صحنه ای از فیلم «ترانسفورمرهای» جان ووی است که در آن درست بعد از حمله یک روبات به سربازان آمریکایی جمله ای را می شنویم. فیل استراب که قریب 30 سال است درلس آنجلس نقش رابط  بین هالیوود و پنتاگون را دارد، شخصا این تکه از دیالوگ را وارد فیلم کرده است: «آنها را برگردانید خانه.»  به نقل از استراب چنین گفته شده که او با این کار قصد داشته حس و حالی مهم از نگرش حمایتی و پدرمابانه فرماندهی را نسبت به سربازان به نمایش بگذارد. در حالی که در عالم واقعیت پنتاگون  اصلا چنین قواعدی، اصول یا اخلاقیاتی ندارد، حتی برعکس.
«آنها را برگردانید خانه» برای چی؟
به وضعیت حاکم درزندگی واقعی نگاه کنید. این افسانه ارتباطی با واقعیت زندگی کهنه سربازان آمریکایی ندارد که برآورد می شود حدود 250 هزار نفر آنها درخیابان های آمریکا می خوابند. نزدیک به 60 هزار نفر آنها در انتظار کمک های پزشکی فوری هستنند که هنوز از راه نرسیده است. خودکشی  در میان کهنه سربازان در بالاترین نرخ خود درطول تاریخ قرار دارد.
در واقع  آمار نشان می دهند که 10 درصد کل جمعیت بی خانمانان آمریکا را هم اکنون کهنه سربازان تشکیل می دهند؛ مردانی که به یونیفرم ارتش آمریکا افتخار می کردند؛ مردانی که به خاطر کشورشان به استقبال خطر رفته اند. هر چند که از آن طرف هزینه های بی پایانی صورت می گیرد؛ تریلیون ها دلار از پول دولت، از پول مالیات دهندگان صرف پیمانکاران تسلیحاتی شرکتی می شود، با این حال هیچ پولی برای کهنه سربازان وجود ندارد. چرا؟ پنتاگون از اندکی بعد از یازدهم سپتامبر روزانه 250 مییون دلار را در جنگ ها صرف می کند و تریلیون ها دلار را در زمینه خرید تسلیحات خرج می کند که خیلی از آنها بی مصرفند یا برای مقصود مورد نظر به کار نمی آیند. عمده این تسلیحات از پنج شرکت دفاعی بزرگ آمریکایی خریداری می شوند. درارتباط با اخلاقیات آمریکایی یک جای کار جدا خراب است. انسان به فکر فرو می رود که آیا مردم آمریکا از این واقعیت ها مطلع هستند یا خیر؟
درحوزه فیلم و سینما بعد از ساخت  یک رشته از فیلم های ضد جنگ درباره ویتنام در دهه 1970 فیلم تاپ گان به نقطه عطفی در این مسیر تبدیل شد. این فیلم همه چیز را تغییر داد. این فیلم باعث شد که ارتش جذابیتی سکسی پیدا کند. انبوهی از فیلم هایی ساخته شد که ارتش و شجاعت پرسنل نیروهای آمریکایی را با زرق و برق تمام به نمایش می گذاشتند، گرچه در واقعیت کاملا خلاف حقیقت بودند. قتل عام های مای لای فقط یک نمونه از مستهجن و ننگین بودن جنگ است.
همانطور که جرج اورول گفته بود، تبلیغات باید به جامعه شکل پذیر چنین خوراک دهد و آنها را شستشوی مغزی کند که جنگ ها جزئی ضروری از زندگی محسوب می شوند. تبلیغات باید کاری کنند که جامعه فکر کند جنگ یک هنجار است که البته گزاره ای به کلی نادرست و مزخرف است.
تمام پول هایی که صرف جنگ می شود، باید در نوسازی زیرساخت های داخلی آمریکا، در بهداشت و درمان و تحصیلات هزینه شود. این کار به فساد سیاسی و شرکتی که  حافظ بقای مجموعه نظامی/امنیتی صنعتی است نیز پایان می دهد.
نویسنده: ریچارد گالوستیان  (Richard Galustian) از نویسندگان سایت گلوبال ریسرچ
منبع: yon.ir/0fIYw-فارس/.