فرار از غیرخدا به سوی خدا
خدا در قرآن می‌فرماید: فَفِرُّوا إِلَى اللَّهِ إِنِّی لَکُمْ مِنْهُ نَذِیرٌ مُبِینٌ؛ پس به سوى خدا بگریزید که من شما را از طرف او بیم دهنده اى آشکارم. (ذاریات، آیه 50)
در این آیه بیان شده که به سوی چه کسی باید‌گریخت و او را پناهگاه خویش قرار داد، اما بیان نشده است که از چه چیزی یا چه کسی باید به سوی خدا‌گریخت. در حقیقت بیان نشده که دشمن انسان چه کسی یا چه چیزی است که باید از او‌گریخت.
به نظر می‌رسد که هر چیزی غیر از خدا را باید به عنوان دشمن قرار داد و از او ترسید. بر این اساس هر چیز یا کسی را به عنوان بدیل خدا باید به یک عنوان دشمن دانست و از آنها‌گریخت. از جمله آن چیزها باید از دنیایی‌گریخت که انسان را برده و بنده خویش می‌کند و در غل و زنجیر قرار می‌دهد. انسان باید از دنیای فانی به سوی آخرت باقی بگریزد که حیات محض و برتر است.(اعلی، آیه 17) امیرمومنان علی(ع) نیز از قول خدا می‌فرماید: ما خلقت أنت و لا هم لدار الفناء، بل خلقتم لدار البقاء، و لکنکم تنتقلون من دار إلى دار؛ تو و دیگران را برای دنیای فانی نیافریدم؛ بلکه برای جهان باقی آفریده ام؛ ولی شما از خانه‌ای به خانه‌ای دیگر منتقل می‌شوید.(بحارالانوار، ج 37، ص 146)
مفهوم فرار از خدا به سوی خدا
امام علی(ع) درباره فرار واقعی و حقیقی می‌فرماید: فَاتَّقُوا اللَّهَ عِبَادَ اللَّهِ وَ فِرُّوا إِلَى اللَّهِ مِنَ اللَّه؛ای بندگان خدا تقوای الهی پیشه کنید و به سوی خدا از خدا فرار کنید.(نهج‌البلاغه، خطبه 24)
انسان باید از جلال خدا به جمال و از غضب او به رحمت او بگریزد و فرار کند؛ چرا که پیامد جلال و غضب الهی دوزخ و پیامد جمال و رحمت او بهشت است.
از همین رو در روایات آمده است: أَعُوذُ بِعَفْوِکَ مِنْ عِقَابِکَ وَ أَعُوذُ بِرَحْمَتِکَ مِنْ عَذَابِکَ وَ أَعُوذُ بِرِضَاکَ مِنْ سَخَطِکَ وَ أَعُوذُ بِکَ مِنْکَ؛ پناه به عفوت می‌برم از عقوبت تو و به رحمت تو از عذاب تو و به خشنودی تو از سخط و خشم تو و از خودت به خودت.(مفاتیح الجنان، ص 170، اعمال نیمه شعبان).
معارف کیهان.
