شمر بن ذی‌الجوشن
سؤال:شمر چگونه شمر شد؟
جواب:
شمر بن ذي الجوشن از طايفه بني طلاب و از رؤساي هوازن است. نامش شَرحبيل و شمر لقب او است.
شمر در جنگ صفين همراه اميرالمؤمنين علي(ع) و در لشكر حضرت بود و سپس ساكن كوفه شد و به روايت حديث پرداخت.
شاید این مطالب را هم بپسندید:
در واقعه كربلا شركت جست و در شمار قاتلين امام حسين(ع) در آمد و مرتكب جنايات بزرگ شد. پس از شهادت امام حسين(ع) عبيدالله زياد او را با سر امام (ع) به شام فرستاد و سپس به كوفه بازگشت. وقتي قيام مختار در كوفه پيش آمد، شمر از كوفه بيرون رفت. مختار غلام خويش را با گروهي به طلب او فرستاد. شمر غلام مختار را كشت و به كلتانيه از قريه هاي خوزستان رفت. جمعي از سپاهيان مختار به سركردگي ابوعمر به جنگ او رفتند. شمر در اين نبرد كشته شد و بدن او را پيش سگان انداختند.
شمر از اوّل بد ذات و پست فطرت آفريده نشد. همان گونه كه ديديم او اوّل جزو لشكريان علي(ع) بودو بعد در كوفه روايت نقل مي كرد، ولي بعداً به خاطر هواپرستي و رياست طلبي بد عاقبت شد.
خداوند همة انسان ها را مختار آفريده و راه راست را كه راه انبياء است، نشان داد و از پيروي شيطان و نفس اماره در كتاب هاي آسماني خود و توسط پيامبران، مردم را بر حذر داشته است تا هر كس بتواند با اختيار خود راه سعادت و بهشت را برود و يا راه جهنم و بدبختي را پيش گيرد.
شمر مانند ساير بدكاران مثل فرعون، نمرود، معاويه، صدام، بوش و … با اختيار خود راه جنايت را برگزيد، تا به خيال خود در چند روز زندگي دنيا خوش بخت زندگي كند. البته به آن نرسيد. قرآن در مورد اين كه انسان آزاد و مختار آفريده شده و راه خوب و بد به او نشادن داده شد تا هر كس با اختيار خود مسير خوش بختي و بدبختي را انتخاب نمايد مي فرمايد: ما انسان را به راه راست هدايت كرديم. او يا سپاسگزار است يا كفران مي ورزد.
هر كس كار نيك كند، به سود او است و هر كس كار زشت انجام دهد، به زيان او است.
خداوند انسان را آفريد و خير و شرش را به او الهام كرد.
آيا با شما عهد نكردم اي فرزندان آدم كه شيطان را نپرستيد كه او براي شما دشمن آشكاري است؟!.
بنابراين شمر بن ذي الجوشن با اختيار، خودش را بدبخت كرد، همان گونه كه حربن يزيد رياحي كه تا صبح روز عاشورا از لشكريان عمر سعد بود، با تفكر در عاقبت كار راه شهادت را برگزيد و خود را به حضور امام حسين(ع) رساند و در ركاب حضرت به شهادت نايل آمد و به سعادت ابدي رسيد.
[1] جواد محدثي، فرهنگ عاشورا، ص 256، ماده شمر بن ذي الجوشن؛ مصطفي حسيني دشتي معارف و معاريف، ج 6، ص 543، ماده شمر.
