روزه سکوت در اسلام

روزه سكوت در ميان برخى اقوام پيشين جايز بوده چنانكه در زمان بنى اسرائيل وقتى حضرت مريم (س) با اعجاز خداوند بارور شد و فرزندش عيسى (ع) را به دنيا آورد، خداوند براى ساكت كردن تهمت‏ هاى مردم و خلاصى مردم از اين وضعيت فرمود: «اگر كسى از انسان‏ها را ديدى پس بگو با اين طفل سخن گوئيد من نذر روزه سكوت كرده ‏ام و امروز را با كسى سخن نخواهم گرفت»،(1). پس معلوم مى‏شود به جهت آشنايى مردم روزه سكوت خداوند چنين دستورى داده و گرنه مردم متوجه حركات و اشارات او نشده و بيشتر او را تحت فشار مى ‏گذاشتند و آن روزه از صبح تا شب بوده بمدت يك روز كه از ذيل آيه‏ فَلَنْ أُكَلِّمَ اَلْيَوْمَ إِنْسِيًّا (19: 26) و امروز با انسانى سخن نخواهم گفت، استفاده مى‏ شود، ولى در شريعت اسلامى كه ناسخ و باطل كننده اديان پيشين بوده اين حكم منسوخ شده و حرام دانسته شده است، از امام سجاد (ع) در روايتى چنين آمده است: صوم السكوت حرام‏(2). و اين بخاطر تفاوت شرايط زمانى و شريعت الهى مى‏ باشد، البته در اسلام كه صوم و روزه يكى از اركان دين شمرده شده و روزه ماه رمضان به آن جهت واجب شده است، يكى از آداب اين روزه حفظ زبان از آلودگى‏ هاى مربوط بدان (همانند غيبت، تهمت، پرحرفى، فحاشى، دروغ، سخن‏ چينى و سخنان كفرآلود) است.

(1) (سوره مريم)
000 (2) (وسايل الشيعه، ج 7، ص 390)