حق مؤمن بر مؤمن

1. از امام باقر عليه السلام روايت شده است كه فرمود: «بر مؤمن واجب است كه هفتاد گناه كبيره برادر مؤمن خود را بپوشاند».[6] 
2. از امام صادق عليه السلام روايت شده است كه فرمود: «بر مؤمن واجب است كه در حضور وغياب برادر مؤمنش خيرخواه او باشد».[7] 
3. در حديثى ديگر فرمود: «خيرخواهى مردم بر شما لازم است، زيرا هيچ عملى نزد خدا بهتر از اين كار نيست».[8] 
4. نيز در سخنى فرمود: «با يكديگر برادر ونسبت به هم نيكوكار باشيد. وبراى رضاى خدا با يكديگر دوستى كنيد. به ديدن هم برويد وبا يكديگر بنشينيد واز معارف واحاديث ما ياد كنيد».[9] 

5. در حديثى از امام صادق عليه السلام مى‌خوانيم كه فرمود: «حقّ مؤمن بر مؤمن آن است كه او را دوست بدارد، مال خود را از او دريغ نكند، اگر به سفر رود به احوال اهل وعيالش بپردازد، اگر كسى بر او ظلم كند ياريش نمايد، اگر حقّى بهمسلمانان دهند واو غايب باشد بهره وسهم او را برايش كنار بگذارد، هنگامى كه از دنيا رفت به زيارت قبرش برود، بر او ظلم نكند، او را فريب ندهد، به او خيانت نكند، در برابر او اظهار تنفّر نكند كه اگر چنين كند دوستى از ميان آنها رخت برمى‌بندد، اگر به برادر مؤمنش بگويد تو دشمن منى، يكى از آن دو كافر است زيرا اگر دروغ گفته باشد خود كافر است واگر راست گفته باشد طرف مقابل كافر (يعنى صاحب گناه كبيره) است وچون او را متّهم به تهمتى كند ايمان در دلش ذوب شود همان‌گونه كه نمك در آب حل مى‌شود».[10] 
6. در روايتى ديگر فرمود: «وعده‌اى كه مؤمن به برادر مؤمن خود مى‌دهد همچون نذر است، هر چند كفّاره ندارد. هر كس خُلف وعده كند در حقيقت به خدا خلف وعده كرده وخود را در معرض خشم او قرار داده است».[11] 
7. از رسول خدا صلى الله عليه و آله روايت شده است كه فرمود: «هر كس به خدا وروز قيامت ايمان دارد بايد به وعده خود وفا كند».[12] 
8. به سندهاى معتبر از حضرت رسول صلى الله عليه و آله روايت شده است كه فرمود : «مؤمن هفت حقّ واجب بر مؤمن دارد: در حضورش او را تعظيم وتكريم كند، محبّتش در دل او باشد، مال خود را از او دريغ نورزد، غيبت او را بر خود حرام بداند، هنگامى كه بيمار شود به عيادتش رود، چون از دنيا برود در تشييع او حاضر شود، پس از مرگش جز به نيكى از او ياد نكند».[13]

[6] . کافی، ص 207، ح 8.
[7] . همان، ص 208، ح 2.
[8] . همان، ص 164، ح 3، وص 208، ح 6.
[9] . همان، ص 175، باب التراحم والتعاطف، ح 1.
[10] . كافى، ج 2، ص 171، ح 7.
[11] . همان، ص 363، ح 1.
[12] . همان، باب خلف الوعد، ح 2.
[13] . كتاب من لا يحضره الفقيه، ج 4، ص 284، ح 846.