توصیه به استفاده از غالیه در روایات

1. در روايتى موثّق ومعتبر آمده است كه اسحاق بن عمّار خدمت امام صادق علیه السلام رسيد وعرض كرد: من با تاجران داد وستد دارم وبراى اينكه مرا فقير نپندارند غاليه بر خود مى‌مالم. حضرت فرمود: «غاليه كم وزيادش مساوى است. كسى كه گاهى اندكى غاليه بر خود بمالد كافى است».
اسحاق مى‌گويد: به فرموده حضرت عمل كردم وسالى ده درهم غاليه مى‌خرم وتمام سال خود را با آن خوشبو مى‌كنم.[2] 
 2. در حديث ديگرى مى‌خوانيم: حضرت سجّاد علیه السلام شبى از خانه بيرون آمد، در حالى كه لباس خز پوشيده وريش خود را به غاليه خوشبو كرده بود. پرسيدند : در اين وقت شب با اين وضعيّت به چه منظور بيرون آمده‌ايد؟ فرمود : «مى‌خواهم عبادت كرده وحوريان بهشتى را از خدا خواستگارى كنم».[3]  يعنى زينت وبوى خوش براى عبادت، مستحبّ است.
3. در حديثى صحيح مى‌خوانيم: امام رض علیه السلام دستور داد روغنى براى آن حضرت تهيّه كنند كه در آن مشك وعنبر مخلوط شده بود ودستور داد در كاغذى آية الكرسى وسوره ناس وفلق وچند آيه ديگر از آيات حفظ ومحافظت را نوشتند ودر ميان غلاف آن شيشه روغن گذاشت وپيوسته از آن بر محاسن خود مى‌ماليد.[4] 

[1] . «غاليه» دارويى است بسيار خوشبو كه از تركيب مشك وعنبر وحصى لبان (حسن لبه) مى‌ساخته‌اند.«حَصِى لُبان» نوعى صمغ سقزى شبيه به كندر كه بسيار خوشبو وبه رنگ سرخ يا مايل به سياهى است. ازدرختى كه در نواحى گرم مى‌رويد به دست مى‌آورند ودر طبّ قديم براى تقويت مغز ومعده ومعالجه امراضسينه به كار مى‌رفته ودر فارس حسن لبه مى‌گويند (فرهنگ عميد).
[2] . كافى، ج 6، ص 516، ح 1.
[3] . همان، ح 3.
[4] . كافى، ج 6، ص 516، ح 2.