اعجاز قرآن کریم درباره نقش بادها در طبیعت
بادهاى باروركننده
«و أرسَلنَا الرِّياحَ لَواقِحَ»؛ و بادها را براى بارور كردن فرستاديم.
خداوند سبحان در قرآن مى فرمايد: «وَ أرسَلنَا الرِّياحَ لَواقِحَ فَأنزَلنَا مِنَ السَّماءِ ماءا فَأسقَينَاكُمُوهُ وَ مَا أنتُم لَهُ بِخازِنينَ»[60]؛ ما بادهاى آبستن كننده را فرو فرستاديم، آن گاه از آسمان، آب را نازل كرديم تا شما را سيراب كنيم و گرنه شما نمى توانستيد آب را ذخيره كنيد.
بعضى از مفسران معتقدند منظور از بادهاى آبستن كننده، همان نقش بادها در انتقال دانه هاى گرده به جفت مونث در شكوفه ها است كه طى اين عمل، بارور سازى و شكل گيرى ميوه ها انجام مى شود؛ اين نقش امروزه توسط دانشمندان، ثابت شده است؛ اما جمله بعد اين تفسير را تاييد نمى كند؛ چرا كه مى فرمايد: سپس از آسمان آب فرو فرستاديم كه همان باران است. اين جمله نشان مى دهد كه فرستادن بادهاى باروركننده، رابطه مستقيمى با بارش باران دارد؛
استفاده از حرف فاء نيز بر ترتيب دلالت مى كند. به اين صورت كه ابتدا اين بادها فرستاده مى شود و سپس به سرعت باران مى بارد. از آن جا كه هيچ رابطه اى بين بارور شدن گياهان و انتقال دانه هاى آنها با بارش باران وجود ندارد؛ بايد معنى ديگرى براى اين آيه جستجو كرد. دكتر زغلول نجار در كلام خود پيرامون اين اعجاز علمى قرآن مى گويد:
ابرها به سه صورت بارور مى شوند:
1. بارور شدن ابرهاى گرم به وسيله ابرهاى سرد كه فرايند متراكم شدن ابرها و سپس ريزش باران را در پى دارد.
2. بارور شدن ابرها با بار الكتريكى مثبت به وسيله ابرهاى با بار الكتريكى منفى كه طى آن نوعى تخليه و جرقه الكتريكى رخ مى دهد؛ در اين صورت باران همراه با رعد وبرق است و صداى رعد، ناشى از گسترش هوا بر اثر تخليه الكتريكى است.
شاید این مطالب را هم بپسندید:
3. بارور شدن نوع سوم كه مهم ترين نوع بارورى است به اين صورت رخ مى دهد كه باد، باعث بارور شدن ابرها و باريدن مى شود؛ در اين صورت هسته هاى تراكم ـ هسته هايى كه مولكولهاى بخار آب دور آنها جمع شده اند تا قطرات در حال رشد آب در درون ابر را به وجود آورند ـ تشكيل دهنده هاى اوليه باران هستند كه توسط باد، به محل تشكيل ابر حمل مى شوند. ماده تشكيل دهنده اين هسته ها نيز، املاح دريا و ذرات معلقى است كه از زمين به وسيله بادها پراكنده شده اند.
اكسيدها و غبار نيز، براى بارش باران ضرورى است. ايده باران مصنوعى هم بر اين اساس استوار است؛ براى اين منظور هواپيماها ابرها را در هوا پخش مى كنند. در داخل اين ابرها موادى همانند هسته هاى تراكم وجود دارد؛ يعنى آب باران، دور آن جمع مى شود و سپس باران مى بارد.
باد، عامل اصلى تشكيل ابرها و بارور ساختن آنها و بارش باران است و به همين علت است كه قرآن، هميشه بين باد و باران رابطه مستقيم ايجاد مى كند: «وَ هُوَ الَّذِى يُرسِلُ الرِّياحَ بُشرَى بَينَ يَدَى رَحمَتِهِ حَتَّى إذَا أقَلَّت سَحابا ثِقالاًسُقناهُ إلَى بَلَدٍ مَيِّتٍ فَأنزَلنَا بِهِ الماءَ فَأخرَجنَا بِهِ مِن كُلِّ الثَّمَراتِ كَذَلِكَ نُخرِجُ المَوتَى لَعَلَّكُم تَذَكَّرونَ»[61]؛
او خدايى است كه بادها را به بشارت باران رحمت خويش در پيش فرستد و هنگامى كه بادها، ابرهاى سنگين را بردارند ما آنها را به شهرى كه از بى آبى مرده است برانيم و بدان سبب، باران فرو فرستيم تا هرگونه ثمر و حاصل از آن برآوريم؛ مردگان را نيز اين گونه از خاك بر مى انگيزيم، شايد متذكر شويد.
[60]. سوره حجر: آيه 22.
[61]. سوره اعراف: آيه 57.
منبع: سایت هدانا برگرفته از اعجاز علمى قرآن كريم ـ مقالاتى از: دكتر زغلول نجار ـ دكتر نظمى خليل ابوعطا – دكتر منصور العبادى و هارون يحيى
ترجمه: على عباسى و آيت اله خزائى، کارشناس زمین شناسی : عزت الله محمدپور، کارشناس زیست شناسی : محسن رسولی.
