آيا نزد خداوند زنان با مردان برابرند؟

آيا نزد خداوند زنان با مردان برابرند؟

اين موضوع در ابعاد مختلف قابل بررسى هست: اگر بخواهيم موضوع تساوى زن و مرد را در ماهيتشان در خلقت بررسى كنيم، جا دارد كه در ابتدا مشخص كنيم كه در اينجا عدالت بايد برقرار باشد يعنى در حق زن يا مرد نبايد ظلم و جفايى صورت گيرد و خداوند متعال در حق هيچ بنده اى چه زن و چه مرد ظلم نمى كند. «إنَّ الله ليْسَ بِظلامٍ لِلْعَبِيدِ». اما آيا با تساوى ظاهرى بين زن و مرد، در حق هريك از اين دو جنس ديگر ظلم صورت نخواهد گرفت؟ تصور كنيد مى خواهيم به 2 نفر كه يكى كودك 5 ساله و ديگرى جوانى 20 ساله هست غذا بدهيم. در اينجا عقل چگونه حكم مى كند. آيا ميزان غذائى كه به هر دو بايد بدهيم يكى است؟ آيا اگر غذائى كه به كودك 5 ساله مى خواهيم بدهيم به ميزان غذائى كه به جوان 20 ساله مى دهيم باشد، اين ظلمى در حق آن آن كودك نيست؟

با توجه به اين مثال، روشن مى گردد كه ملاك براى جلوگيرى از ظلم عدالت است و نه مساوات. آيا زن و مرد در آفرينششان يكسان هستند كه مبنا مساوات بين اين دو جنس باشد؟ لذا ملاك عدالت است و خداى متعال هم عادل است. البته ملاك در عدالت تنها جنبه كمى ندارد بلكه جنبه كيفى هم دارد. يعنى مطالبى كه گفته شد به اين معنا نيست كه از لحاظ كمى ظرفيت زن از مرد كمتر است. بلكه وجود زن در برخى امور از لحاظ كيفى، قابل مقايسه با وجود مرد نيست و اصلاً قابليت وجودى آنها طورى نيست كه با يكديگر مقايسه گردند. پس اگر تفاوتى ميان احكام زن و مرد ديده مى شود، به خاطر تفاوتى است كه ميان دو موجود زن و مرد از لحاظ شرايط جسمانى و نوع وظايف اين دو جنس است و ظرفيتى كه هر يك از اين دو جنس دارند.

لذا در احكام دين، ميان زن و مرد عدالت بر قرار است و نه مساوات شكلى.

با اين توصيفات اگر اين موضوع در بُعد ماهيت وجودى زن و مرد در خلقت بررسى شود، موضوع نصف بودن ارث و ديه زن نسبت به مرد و از اين قبيل موارد مطرح مى گردد و حال آنكه نصف بودن اين نوع حقوق زن نسبت به مرد، هيچ نقشى در تعيين مقام ومرتبه او ندارد و هيچ نوع برترى و عدم آن را ثابت نمى كند. بلكه صرفا جنبه مديريت اقتصادى را دارد. چرا كه ديون اقتصادى ديگرى هست كه به عهده مرد است و زن در آن زمينه ها تكليفى ندارد. گرنه اگر قرار باشد به عنوان مثال پرداخت ديه خسارتى معنوى را جبران كند، آيا مرد كه دو برابر زن ديه به او تعلق مى گيرد، اين ديه دو برابر، مقام و منزلت و خسارت معنوى از دست رفته او را جبران مى كند؟

اگر موضوع تساوى زن و مرد نزد خدا را در جايگاه معنوى و نوع پاداش و جزا گرفتن آنها بررسى كنيم، هيچ گونه تبعيضى بر حسب مرد بودن و يا زن بودن بين آنها نيست. بلكه ميزان نوع عملكرد آنها بر حسب وظيفه اى است كه بر دوش آنها نهاده شده است. در اينجا مى شود بحث را با يك مثال شفاف كرد. شما وقتى مى خواهيد آمار مصرف بنزين در دو شهر را باهم مقايسه كنيد، هيچ وقت ميزان بنزين مصرف شده در اين دو شهر را به صورت مستقيم در كنار هم قرار نمى دهيد. بلكه اين ميزان بنزين مصرف شده را به نسبت آمار جمعيت مى سنجيد و بر اساس درصد استفاده، تفاوت مصرف بنزين در اين دو شهر را باهم مقايسه مى كنيد. نوع تقرب زنان و مردان نزد خدا هم به همين صورت سنجيده مى شود. به عنوان مثال اينچنين نيست كه زن چون نمى تواند مانند مرد به جهاد برود، پس مقامش در نزد خدا پائين تر است.

بلكه همانطور كه بهره مندى زن و مرد بستگى به ماهيت وجودى آنها دارد، ميزان پاداش و جزا را هم به همان نسبت دريافت مى كنند و از اين حيث هم تبعيضى بين زن و مرد نيست. اين در حالى است كه پاداش و جزا بر اساس نوع عملكرد زنان و مردان به وظيفه شان داده مى شود و زن و مرد خودشان در ترفيع مقامشان نزد خدا مختار بوده، هيچگونه جبرى از اين لحاظ در كارنيست. با توجه به اختيار زن و مرد در اين زمينه، ملاك تقرب نزد خدا تقوا است و بر اين اساس برترى محاسبه مى گردد. «إنّ أكرمكم عند الله اتقيكم». چه بسا كه طبق روايت زنان مؤمنه بتوانند با نوع تلاش در تهذيب نفس، مقام خود را از مردان مؤمن بالاتر هم ببرند. با توضيحاتى كه داده شد، اگر موضوع تساوى زن و مرد نزد خدا را در جايگاه وجودى آنها در نزد خدا بررسى كنيم، صرف زن بودن يا مرد بودن در تفاوت آنها نزد خدا هيچ نقشى ندارد و زنان و مردان نزد خدا باهم برابرند.

پرسمان