در فضیلت تلاوت این سوره، همین بس که در حدیثى از پیغمبر(صلى الله علیه وآله) آمده است: «هر کس آن را بخواند گویى به عدد چیزهایى که خورشید و ماه بر آنها مى تابد در راه خدا صدقه داده است!»(1)بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِبه نام خداوند بخشنده مهربانوَالشَّمْسِ وَضُحَـهَا (1) وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَـهَا (2) وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّـهَا (3)به خورشید و گسترش نور آن در صبحگاهان سوگند، (1) و به ماه هنگامى که از پى آن در آید، (2) و به روز هنگامى که خورشید را آشکار سازد، (3)وَاللَّیْلِ إِذَا یَغْشَـهَا (4) وَالْسَّمَآءِ وَمَا بَنَـهَا (5) وَالاَْرْضِ وَمَا طَحَـهَا (6)
و به شب آن هنگام که آن را بپوشاند، (4) و سوگند به آسمان و کسى که آن را بنا کرده، (5) و به زمین و کسى که آن را گسترانیده، (6)وَنَفْس وَمَا سَوَّاهَا (7) فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا (8) قَدْ أَفْلَحَ مَن زَکَّـهَا (9) وَقَدْ خَابَ مَن دَسَّـهَا (10)و سوگند به روح آدمى و آن کس که آن را (آفریده و) موزون ساخته، (7) سپس فجور و تقوایش ]= شر و خیرش [را به او الهام کرده است، (8) که هر کس نفس خود را پاک و تزکیه کرده، رستگار شده; (9) و آن که نفس خویش را با معصیت و گناه آلوده ساخته، نومید و محروم گشته است! (10)کَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَآ (11) إِذِ انْبَعَثَ أَشْقَـهَا (12) فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْیَـهَا (13)قوم «ثمود» بر اثر طغیانشان، (پیامبر خود را) تکذیب کردند، (11) آنگاه که شقى ترین آنها به پا خاست; (12) و پیامبر خدا به آنان گفت: «ناقه (و معجزه خداوند) را با آبشخورش واگذارید.» (13)فَکَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَیهِم رَبُّهُم بِذَنْبِهِم فَسَوَّاهَا (14) وَلاَ یَـخَـافُ عُقْـبَـهَا (15)ولى آنها او را تکذیب و ناقه را پى کردند (و به هلاکت رساندند); از این رو پروردگارشان آنها را بخاطر گناهشان درهم کوبید و با خاک یکسان کرد. (14) و او هرگز از فرجام مجازات ستمگران، باک ندارد. (15)
