(حضرت علامه آیت الله حاج سید محمد حسین حسینی طهرانی اعلی الله مقامه الشریف) درباره روزه و اهمیت آن تاکید بلیغی داشتند و در مجالس مختلف اهمیت آن در مسیر سلوک و شرائط و آداب و اقسامش را با بیانات گوناگون تبیین می فرمودند.
خود ایشان زیاد روزه می گرفتند. تا زمانی که توانایی داشتند علاوه بر سه ماه رجب و شعبان و رمضان که همیشه روزه بودند در هر ماه هم روزهای متعددی را روزه می گرفتند و به ایام البیض اکتفا نمی کردند؛ تا یکی دو سال آخر عمر شریفشان که به علت منع أطباء دیگر روزه ماه رمضان را هم نمی توانستند بگیرند.
در اثر ریاضات کثیره و تحمل مشاقّ و نیز وارداتی که داشتند، بدنشان به جوع عادت کرده بود و برایشان کمیّت یا کیفیّت غذای سحر یا افطار تفاوت نداشت. در اواخر عمر، آن قدر غذایشان کم بود که افراد عادی وقتی در سحر با ایشان هم غذا می شدند تعجّب می کردند و با آن مقدار غذا نمی توانستند روزه بگیرند.
ماه رمضان برای ایشان حال و هوای دیگری داشت و به شاگردان خود نیز جهت استفاده از نفحات رحمانیه این ماه توصیه هایی خاصّ می نمودند به برخی هم دستوراتی مخصوص این ماه می دادند.
شب های ماه رمضان اگر کوتاه بود اصلا نمی خوابیدند و اگر بلند بود نیز نسبت به بقیه سال کمتر استراحت می نمودند.
در طول سال می فرمودند: شب را خداوند برای سکونت و آرامش قرار داده است. مومن باید طبق سنت حضرت رسول اکرم و ائمه طاهرین علیهم السلام اول شب به استراحت بپردازد و برنامه ها و امور خود را برای روز قرار دهد مگر شبهای خاصی که احیاء آنها در سنت وارد شده است.
ولی در ماه رمضان می فرمودند: این ماه ماه عبادت است و مانعی ندارد که تمام شب را بیدار باشید و روز را استراحت کنید. لذا برای شاگردان خود جلساتی قرار داده بودند که از دو ساعت پس از غروب آغاز می شد و تا چهار ساعت بعد از غروب ادامه داشت، و در آن به قرائت قرآن و تصحیح تجوید و ادعیه ماه رمضان و بیان معارف می پرداختند.
می فرمودند: در ماه رمضان از کسب و کار کم کنید تا بیشتر به عبادات و دستورات وارده بپردازید. به خواندن هزار رکعت نماز در شب های ماه رمضان و قرائت لااقل یک جزء قرآن در روز بسیار سفارش می کردند. و به طلاب از شاگردانشان فرموده بودند هر ماه رمضان یک جزء از قرآن را به ترتیب از آخر قرآن کریم حفظ نمایند. و نیز به قرائت دعای افتتاح و دعای ابوحمزه و دعای سحر در سحرها تاکید می کردند.
در دهه آخر ماه نیز برای کسانی که توان و سعه داشتند امر می فرمودند که طبق سنت نبوی هر ده شب را احیاء بگیرند و اگر نشد لیالی فرد آن را به احیاء بگذرانند.
منبع: نورمجرد ج2
