دستوری از علامه حسن زاده برای باز شدن درهای بهشت /تعقیباتی برای نماز

باسمه تعالى‏

شيخ بهائى رحمة اللّه عليه در كتاب نفيسش موسوم به اربعين حديثى از امام باقر عليه السّلام نقل كرده كه شخصى به نام شيبه هذلى نزد پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلم آمد و گفت: اى رسول خدا من پير شده ‏ام و سنّ من بالا رفته است و مرا توانايى به عمل نماز و روزه و حجّ و جهاد كه خود را بدانها عادت داده‏ ام نمانده است، پس اى رسول اللّه دستورى سبك يادم ده تا خداى مرا از آن بهره رساند.

پيغمبر فرمود: گفتارت را دوباره بازگو كن.

شيبه سه بار سخنش را بازگو كرد.

رسول خدا گفت: در گرداگرد تو درخت و كلوخى نيست مگر اين‏كه از رحمت تو به گريه افتاد. چون نماز صبح را گذاردى ده بار بگو:

سُبْحَانَ‏ اللَّهِ‏ الْعَظِيمِ‏ وَ بِحَمْدِهِ‏ وَ لَا حَوْلَ‏ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيم‏

كه البته خداى عزّ و جلّ تو را به گفتن آن از كورى و ديوانگى و بيمارى خوره و تنگدستى و فقر و رنج پيرى نگاه مى ‏دارد.

شيبه گفت: اى رسول خدا اين از براى دنياى من است، از براى آخرت چه بايد كرد؟

رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله و سلم فرمود: بعد از هر نماز مى‏ گويى:

اللَّهُمَّ اهْدِنِي مِنْ عِنْدِكَ وَ أَفِضْ عَلَيَّ مِنْ فَضْلِكَ وَ انْشُرْ عَلَيَّ مِنْ رَحْمَتِكَ وَ أَنْزِلْ عَلَيَّ مِنْ بَرَكَاتِكَ

شيبه اين كلمات را بگرفت و برفت.

پس رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله و سلم فرمود: اگر بدين دستور عمل كند و به عمد آن را ترك نگويد درهاى هشتگانه بهشت برويش گشوده شود از هر كدام كه خواهد داخل بهشت شود.

حسن حسن‏ زاده آملى-
نامه‏ ها برنامه ‏ها، ص: 52