در شب قدر از خداوند«مقام محمود» بخواهیم، نه مقام های حیوانی

این خود من هستم که می توانم تقدیر پدر و خانواده آسمانی ام و مادرم فاطمه زهرا(سلام الله علیها) را انتخاب کنم و بگویم که کمتر از آنها نیستم. هر کس کمتر از این را انتخاب کند، به این معنی است که قیمت خودش را نمی شناسد و خیلی بیچاره است. یعنی یا به تقدیرات حیوانی راضی شده است، و یا به تقدیرات جمادی و یا گیاهی؛ یا نهایتاً می خواهد یک آدم خوبی باشد.

وقتی می گوییم : « اَسئَلُ الله اَن یُبَلِغَنِی المَقامَ المَحمود لَکُم عِندَالله؛ از خدا می خواهم که مرا به آن مقامی که شما دارید برساند»، امام زمان(علیه السلام) و امیرالمؤمنین(علیه السلام) و … خوشحال می شوند که ما تقدیرات آنها را انتخاب می کنیم و می خواهیم هم­ درجه آنها شویم.

ما فرزندانشان هستیم و آنها این مقام را برای ما می پسندند و به کمتر از مقام محمود برای ما راضی نیستند. لذا درجه ما این است که خود را دست کم و کوچک نگیریم؛ وقتمان را تلف نکنیم؛  شک و تردید نداشته باشیم که باید خود را با سرعت به این مقام بالا برسانیم وحتی باید از دیگران سبقت بگیریم.

در مقیاس های زمینی، پدر و مادرهایی که تحصیل کرده هستند و موقعیت اجتماعی خیلی بالایی دارند، به بچه­ هایشان می گویند: «شما حداقل باید به ما برسید». معمولا تحت تأثیر جو خانوادگی و پدر و مادر تحصیل کرده، بچه­ ها هم تحصیلکرده می شوند.

مقام محمود کجا و مقام حیوانی که بعضی افراد در عزاداری ها می گویند کجا؟ می گویند من سگ امام حسین(علیه السلام) هستم. این یعنی بالاترین درجه ای که این گونه افراد از خدا می خواهند. یعنی مقام حیوانی.

بعضی افراد برای خود تقدیرات انسانی می خواهند تا باطنشان انسان شود. ما نه فقط تقدیر یک آدم را باید بخواهیم، بلکه تقدیر یک میلیون آدم و بالاتر از آن کل تقدیر امام زمان(علیه السلام) را باید برای خود بخواهیم؛ زیرا اندازه­ ما به اندازه امام زمان(علیه السلام)  است.

منتظران منجی