بلایی که قرار بود بر سر شیعیان فرود آید، امام کاظم(ع) پذیرفتند که خودشان به‌تنهایی به دوش بکشند
«حضرت امام کاظم(ع) فرمودند: شیعیان ما يک غفلت‌هايی و گناه‌هايی کردند؛ برای اينکه اين غفلت از آن‌ها برداشته شود خدای متعال من را مخير کردند که: يا شيعيان بايد عذاب بشوند یا من تحمل کنم. و من بار بلا را به دوش کشيدم. (إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ غَضِبَ عَلَى الشِّيعَةِ فَخَيَّرَنِي نَفْسِي أَوْ هُمْ فَوَقَيْتُهُمْ وَ اللَّهِ بِنَفْسِي»)
بلایی که قرار بود بر سر شیعیان فرود آید، امام کاظم(ع) پذیرفتند که خودشان به‌تنهایی به دوش بکشند
مرحوم کلینی از حضرت امام کاظم علیه السلام روایت کرده است: «خداوند متعال بر شیعه غضب کرد؛ و مرا بین جان خودم و آنان مخیّر فرمود؛ پس به خدا قسم من با جان خودم شیعیان را حفظ کردم»
إنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ غَضِبَ عَلَى الشِّيعَةِ فَخَيَّرَنِي نَفْسِي أَوْ هُمْ فَوَقَيْتُهُمْ وَ اللَّهِ بِنَفْسِي.
«کافی» ج 1 ص 260
آیت‌الله بهجت قدس‌سره:
حضرت موسی‌بن‌جعفر سلام‌الله‌علیه فرمود: برای اینکه شیعه خلاف تقیه [عمل] کردند، خدا مرا مخیّر کرد که یا خودت باید کشته بشوی یا شیعه؛ من اختیار کردم کشته‌شدن خودم را.
شاید این مطالب را هم بپسندید:
منبع: هدانا برگرفته از آثار آیت الله بهجت.
آیت الله محمّدمهدی میرباقری:
«حضرت امام کاظم(ع) فرمودند: شیعیان ما يک غفلت‌هايی و گناه‌هايی کردند؛ برای اينکه اين غفلت از آن‌ها برداشته شود خدای متعال من را مخير کردند که: يا شيعيان بايد عذاب بشوند یا من تحمل کنم. و من بار بلا را به دوش کشيدم. (إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ غَضِبَ عَلَى الشِّيعَةِ فَخَيَّرَنِي نَفْسِي أَوْ هُمْ فَوَقَيْتُهُمْ وَ اللَّهِ بِنَفْسِي»)
وجود مقدس موسی‌بن‌جعفر(ع) بلای سنگينی را تحمل کردند؛ سال‌های زیادی از عمر شريفشان در زندان سپری شد؛ آن هم زندان‌های سختی که زندان‌های نمور و نمناک زيرزمينی و حفره‌های زيرزمينی بوده، به‌طوری‌که شب و روز در آنجا تشخيص داده نمی‌شد. تعبيری که در زيارت جامعة ائمة آمده، اين است: «وَ مُكَبَّلٍ فِي السِّجْنِ قَدْ رُضَّتْ بِالْحَدِيدِ أَعْضَاؤُه». تعبير نيست که فقط ساق پا، بلکه عضو عضو حضرت نرم شده بود.»۹۳/۳/۳
«در مقام بلا، یک ولی‌ای بلا می‌کشد و یک جامعه‌ای نجات پیدا می‌کند؛ مثل یوسف صدیق(ع) كه صبر کرد و به طفيل او مردم مصر نجات پیدا کردند و موحد شدند. در مقام توکل هم همین‌طور است. خیلی جاها ولیّ خدا توکل می‌کند، خدای متعال یک تاریخ، يك جامعه و امت را از بن‌بست نجات می‌دهد. به تعبیر دیگر، تقوای او سرچشمه تقوای جامعه است و جامعه به تبع او متقی می‌شوند. اگر او بترسد، مردم می‌ترسند، اگر او بایستد، مردم می‌ایستند، مثل ايستادگی جناب ابراهیم خلیل(ع) در ميان یک جمعیتی كه بت می‌پرستيدند.» (۱۳۹۲)
«بلایی که انسان‌ها تحمل می‌کنند معمولا مُطهّرشان است ولی بلای معصومين (ع) آن قدر ظرفيت دارد که هم برای معصوم ترفيع درجه می‌آورد و هم ديگران را پاک می‌کند. مثل حضرت يوسف صديق که با تحمل رنج و بلایی که کشيد هم خودش ترفيع درجه پيدا کرد و نبی شد، هم کل مصر را از فقر و کفر نجات داد. ابتلائات معصومين (ع) هم ترفيع درجه برای خودشان است هم وسيله شفاعت و هدايت قلوب و دستگيری ديگران است.
نبی اکرم(ص) با بلای سيد الشهدا(ع) قلوب را از شيطان نجات می‌دهند و به طهارت می‌رسانند. اين خاصيت بلای اوليای خدا است».
