آيا تقيه جايز است؟ چرا؟

از جمله مباحثى كه مورد اختلاف است، «تقيه» مى باشد. برخى علماى اهل سنت اين اعتقاد قرآنى و عقلى را نوعى نفاق مى دانند براى روشن شدن بحث به آيات و روايات رجوع مى كنيم:

آيات تقيّه‏

1 «لا يَتَّخِذِ الْمُؤْمِنُونَ الْكَافِرِينَ أَوْلِيَاءَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِينَ وَ مَنْ يَفْعَلْ ذَلِكَ فَلَيْسَ مِنَ اللَّهِ فِى شَىْ ءٍ إِلا أَنْ تَتَّقُوا مِنْهُمْ تُقَاهً وَ يُحَذِركُمُ اللَّهُ نَفْسَهُ وَ إِلَى اللَّهِ الْمَصِيرُ»(1) «مؤمنين كافران را به جاى مؤمنان، دوست و سرپرست خويش انتخاب نكنند و هر كس چنين كند، هيچ از خدا (نعمت و عنايتى) حقش نباشد. (و پيوند او به كلى از خدا گسسته مى شود) مگر آن كه از آنها به صورت تقيه دورى كنيد باشد كه خداوند شما را از (نافرمانى يا عذاب) خود، برحذر سازد و (بدانيد) بازگشت گاه (شما) به سوى خداست».

در اين آيه شريفه به وضوح و صراحت خداوند مى فرمايد:

«مؤمنين نبايد كفار را براى خود دوست و ولى اتخاذ كنند مگر از باب تقيه».

2 «مَنْ كَفَرَ بِاللَّهِ مِنْ بَعْدِ إِيمَانِهِ إِلّا مَنْ أُكْرِهَ وَ قَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالإيمَانِ… فَعَلَيْهِمْ غَضَبٌ مِنَ اللَّهِ وَلَهُمْ عَذَابٌ عَظِيمٌ»(2) «كسى كه بعد از ايمان به خداوند كافر شود، عذاب دردناكى براى اوست مگر اينكه او را وادار و مجبور به اين كار كنند در حالى كه قلب او سرشار از ايمان باشد».

آيات فوق اظهار كفر به همراه ايمان قلبى كه همان «تقيه» ناميده مى شود را مشروع مى داند.

اگر كسى اشكال كند كه آيات فوق الذكر پيرامون تقيه در مقابل كافر است نه مسلمان، بايد گفت طبق قانون قطعى تفسيرى «مورد مخصص نيست» بلكه تقيه براى صيانت از خطر حفظ جان، آبرو و مال است و اين سبب هر كجا كه باشد «تقيه» جايز است چه در مقابل مسلمان و چه در برابر كافر باشد.

(1) آل عمران (3)، آيه. 28
000 (2) نحل (16)، آيه. 106 پرسمان.